CUKRZYCA – FAKTY I LICZBYCukrzyca (Diabetes Mellitus) jest przewlekłą chorobą, charakteryzującą się wysokim poziomem glukozy we krwi. Głównym źródłem energii organizmu jest glukoza, która powstaje z produktów żywnościowych, zawierających węglowodany (skrobia i cukry). Regulowanie poziomu glukozy Glukoza jest absorbowana z jelita cienkiego do krwiobiegu i przenoszona do mięśni lub mózgu. Regulowanie poziomu glukozy we krwi (glikemia) przez organizm jest określana jako kontrola glikemiczna. Glukoza z krwi może przedostawać się do mięśni tylko w obecności insuliny (produkowanej w trzustce). Proces wyzwalania energii z glukozy określany jest jako metabolizm glukozy. Prawidłowa regulacja poziomu glukozy U ludzi z prawidłową kontrolą glikemiczną, poziom glukozy we krwi wzrasta po jedzeniu (glikemia po posiłkowa), trzustka uwalnia insulinę do krwi, glukoza wchodzi do komórek mięśni i stężenie glukozy wraca do poziomu prawidłowego. Część glukozy jest kierowana do mózgu (nie wymaga to udziału insuliny). Nadmiar glukozy jest magazynowany w wątrobie (glikogen) i gdy organizm wymaga dodatkowej energii, jak na przykład podczas ćwiczeń fizycznych, glikogen zmienia się ponownie w glukozę, która ponownie przechodzi do krwiobiegu. Cukrzyca W cukrzycy, trzustka nie produkuje insuliny. Insulina, która jest produkowana, nie spełnia prawidłowej funkcji. Gdy insulina nie spełnia swojej roli, kanały glukozowe pozostają zamknięte, powodując gromadzenie się glukozy we krwi, co z kolei prowadzi do wysokiego stężenia glukozy we krwi – hiperglikemii. Hiperglikemia powoduje wzrost odkładania się cholesterolu w tętnicach, co prowadzi zarówno do mikronaczyniowych (oczy, nerki) jak i makronaczyniowych (nadciśnienie, chorobę wieńcową serca, udar) powikłań. Cukrzyca typu 1
Cukrzyca typu 2
Przejście od prawidłowego stężenia glukozy we krwi do cukrzycy typu 2
Główne cele w leczeniu cukrzycy: W obu typach cukrzycy 1 i 2, głównym celem leczenia jest utrzymanie stężenia glukozy na poziomie najbardziej zbliżonym do zakresu prawidłowego (Glikemia w osoczu na czczo (Fasting Plasma Glucose) < 5,6 mmol / l). POWIKŁANIA W CUKRZYCY
FAKTY ZWIĄZANE Z CUKRZYCĄ
Wpływ zaburzeń oddychania w czasie snu:
POWIĄZANIE FIZJOLOGICZNE MIĘDZY OSA, OPORNOŚCIĄ NA INSULINĘ I CUKRZYCĄ Nie ma jasno zidentyfikowanej przyczyny oporności na insulinę u chorych na OSA (obturacyjny bezdech podczas snu) – możliwe mechanizmy: Zwiększona aktywność współczulnego układu nerwowego, wynikająca z powtarzającego się bezdechu może powodować uwalnianie glukozy z mięśni do krwiobiegu, w celu wywołania pobudzenia, a w rezultacie utrzymanie szczątkowej cyrkulacji glukozy i hiperglikemię. Interleukina – 6 (IL – 6), rozpuszczalna substancja proteinowa, stymulująca mobilizację energii w mięśniach i tkankach tłuszczowych (podwyższając temperaturę ciała), może opóźniać wychwyt insuliny poprzez blokowanie kanałów insulinowych i powodować hiperglikemię. TNFa (Czynnik Martwicy Nowotworu), jest często wydzielany łącznie z IL – 6 w stanie chorobowym, określanym jako insulino-oporność. Podwyższony poziom hormonu kortyzol, który jest uwalniany podczas stresu, może wpływać na zwiększenie produkcji energii i aktywności współczulnego układu nerwowego, prowadząc do hiperglikemii i zmniejszenia wrażliwości na insulinę. Akumulacja niedoborów snu na skutek jego fragmentacji. Nawracająca hipoksja powoduje zaburzenia homeostazy glukozy (nieustalona równowaga glukozy we krwi), prowadząc do insulino-oporności. CPAP I CUKRZYCA
|